Archive for marca 2020

Utknęłam w Nowej Zelandii w czasie szalejącej epidemii.

Nie, tu nic jeszcze nie szaleje. Tu życie toczy się tak samo jak w Europie miesiąc temu – rano odwiozłam dzieci do szkoły, na ulicach jeżdżą samochody, zaraz idę z koleżanką na zakupy.

Cisza przed burzą.

Chcecie zobaczyć, jak wygląda akcja #lotdodomu z pierwszej ręki? Czy jest tak słodko, jak przedstawiają to politycy?

Gdzie jestem i co robię?

Podróżowałam po Nowej Zelandii autostopem (i zamiast tego posta miałam pisać radosny pamiętniczek z kolejnych podbojów). Pod koniec marca miałam lecieć do Australii, by rozpocząć roczny pobyt na wizie work and holiday.

Miałam.

Zaledwie osiemnastego marca (nawet nie tydzień temu!) zaczęłam się wahać, czy lot do Australii to aby na pewno dobry pomysł. Bo gospodarka zwalnia, bo zaraz zamkną turystykę. Bo co z tego, że pojadę, skoro nie znajdę pracy, a jeszcze ta kwarantanna.

Dzień później Australia osobiście rozwiązała mój dylemat, zamykając granice.

Jednocześnie zamknęła mnie w pułapce.

Czekałam na cud

Australia i Nowa Zelandia są fajne, ale mają ten jeden minus – są w pizdu daleko od reszty świata. Choćbym chciała, nie wskoczę w pierwszy lepszy samolot i nie wrócę do domu. Zaczęło się czekanie.

Pierwsze podejście zrobiłam, kiedy pojawiło się połączenie z Kataru. Szkoda, że pojawiło się dwa dni przed wylotem, co dla mnie oznaczało wyjazd na lotnisko w momencie, gdy odkryłam lot, albo za dwadzieścia cztery godziny, mając w Katarze czterdzieści minut na przesiadkę.

Wtedy Nowa Zelandia oficjalnie ogłosiła zamknięcie granic i wszystkie wolne miejsca na ten lot szlag trafił.

Ósemka Polaków wraca do Polski przez Bali. Internet to cudowny wynalazek, zebraliśmy się wszyscy w grupie raz dwa. Niestety, Indonezja wymaga osobistej aplikacji w Wellington o wizę (z załączeniem poświadczenia lekarza, że jesteśmy zdrowi). O wizie dowiedzieliśmy się w sobotę, lot jest we wtorek z oddalonego o osiem godzin drogi Auckland. To daje pół dnia na załatwienie lekarza i wizyty w ambasadzie.

Bilety naturalnie trzeba było kupić na zaraz, bez wiedzy, czy wiza zostanie zaakceptowana. Tysiąc pięćset dolarów może pójść się gonić w każdej chwili.

Dziś pojawiło się połączenie z Sydney. Nim nasza ambasada zdążyła się zacząć pytać, czy jest opcja wyrobienia sobie wizy tranzytowej, rozeszły się wszystkie bilety.

Myślę, że łatwo możecie sobie wyobrazić, jak spędziłam ostatnich kilka dni – co pięć minut odświeżałam stronę #lotdodomu, kontaktowałam się z innymi Polakami, pisałam po ambasadach i supportach linii lotnicznych (na dwustu dolarach za lot do Australii mogę już właściwie położyć krzyżyk) i bezustannie poszukiwałam pomocy i nowych pomysłów.

Cyrk z tym #lotdodomu jest straszny, bo wizy tu, wizy tam, zmieniają się daty lotów i umowy z krajami, szczerze współczuję ludziom, którzy są teraz zdani na łaskę polskich linii lotniczych. I to nie wina LOT-u – zamknięcie granic to procedura, na którą nikt nie był gotowy.

Nowozelandzki koniec świata

Nowa Zelandia podchodzi do sprawy rozważnie. W przeciwieństwie do Australijczyków, którzy mają spory problem z pozostaniem w domu (rząd zaczął nakładać na nich sankcje i zamykać kolejne miejsca), Kiwi są posłuszni i uważni. Mam jeszcze wrażenie, że część z nich nadal myśli, że ten cały cyrk ich ominie i za chwilę będzie można wrócić do normalności, ale widzę, co się dzieje w Polsce i wiem, że prędzej czy później nas czeka to samo.

Jestem tutaj na wizie turystycznej, która kończy się na początku maja, co oznacza, że legalnie nie mogę być nigdzie zatrudniona. Nie mam publicznego ubezpieczenia zdrowotnego, bo z Polski wyjechałam zaraz po skończeniu studiów. Mam prywatne, do pewnej kwoty. Jak wyląduję w szpitalu na dłużej, to wpadnę w długi.

Wizę turystyczną będę mogła przedłużyć, ale nie ma mowy o pozwoleniu na pracę. Chociaż – kto wie. Dwa tygodnie temu istniało kilka przypadków. Tydzień temu – granice były otwarte. Dziś zamknięto szkoły.

Koniec świata miga nam gdzieś na horyzoncie, niby tak odległy, ale hej, zamknięcie szkół też się wydawało odległe, nie?

Co postanowiłam?

Chciałam wrócić do Polski. Nie dlatego, że przeraża mnie obca sytuacja ani dlatego, że tęsknię za rodzicami. Życie w swojej ojczyźnie jest po łatwiejsze – a najbliższe miesiące będą trudne.

Zostaję. Nie mam siły, by walczyć o loty i wizy, i ochoty, by wydawać kilka czy kilkanaście tysięcy złotych na powrót do domu.

Ale mam też dobre wieści!

Znalazłam pracę – skromną, ale przyzwoicie płatną. Znalazłam dom. Najbliższe miesiące spędzę, opiekując się dwójką dzieci.

Dziś lubię ich i ich rodziców, ale czy wystarczająco, by stali się moim jedynym towarzystwem na tak długo?

Straszna ta nasza przyszłość. Straszna jak nigdy.

W trakcie pisania tego tekstu jego początek zdążył się zdezaktualizować - Nowa Zelandia oficjalnie ogłosiła, że z drugiego poziomu zagrożenia przechodzimy w trzeci i pojutrze w czwarty. Od środy wszystko będzie zamknięte.

Nie wierzę w to moje szczęście. W Australii wpadłam w sam środek pożarów, a teraz to. No naprawdę, pora przestać podróżować.

Jutro planuję pozwiedzać trochę miasto i porobić zdjęcia – jeśli chcecie zobaczyć, jak wygląda ostatni dzień wolności w Auckland, koniecznie zostawcie lajka na facebooku.

Usłyszymy się niedługo!

Autostop wychodzi z mody w bogatszych krajach, a w innych znów jest niebezpieczny. Wciąż jednak jest jeszcze parę miejsc, w których autostop przynosi radość i satysfakcję z podróży w zupełnie innym wymiarze, jeśli tylko wiecie, gdzie szukać.

Dziś wytłumaczę, jak odnajdywać miejsca, z których możecie łapać autostop, w jakich krajach jest to bezpiecznie i przede wszystkim – przekonam was, dlaczego warto takiej podróży choć raz w życiu spróbować (i nie, pusty portfel nie jest argumentem).

Po co jeździć autostopem, gdy bilety tanie?

Żyjemy w pięknych czasach, jeśli chodzi o podróże. W środowisku mówi się o zjawisku przeturystowienia (ang. overtourism).

Mamy do dyspozycji flixbusa, który za kilka dyszek obwiezie nas po Europie, absurdalnie tanie bilety lotnicze (choć ta era powoli już się kończy), wreszcie – w przeciwieństwie do naszych rodziców żyjemy w wolnym świecie (a przynajmniej żyliśmy do czasu epidemii), a kilkudniowe wypady do Włoch czy Hiszpanii powoli stają się powszechnym doświadczeniem, a nie egzotyczną przygodą.

Więc po co męczyć się i sterczeć jak kołek na ulicy, czekając na łaskę kierowców?

Autostop pozwala na podróż w zupełnie inny, świeży sposób. Przewodnik i blogi podróżnicze można wyrzucić przez okno. Osoby spontaniczne pokochają tę swobodę, a ci, którzy wolą planować, dostaną solidną lekcję na przyszłość, bo życie to jeden wielki autostop pełen przypadkowych przejażdżek i kierowców, którym czasem śmierdzi z pyska.

Nikt nie zna okolicy tak dobrze jak ludzie, którzy mieszkali tu przez dwadzieścia lat. Żaden papierowy przewodnik ani bloger podróżniczy. Miejscowi powiedzą ci, czego unikać, gdzie w ich dzieciństwie stała szkoła podstawowa, którą rozebrano po osunięciu się ziemi z pobliskiej góry i podpowiedzą, gdzie można wskoczyć do rzeki bez obawy o silny nurt. W Kanadzie Mary pokazała nam latarnię, przed którą oświadczył się jej mąż.

Miejsca, do których przyłączycie emocje i wspomnienia, nieważne, cudze czy własne, z marszu stają się ciekawsze i ważniejsze. W waszych głowach nabierają duszy.

Żaden przewodnik wam tego nie da.

Jak znaleźć miejsce do łapania autostopu?

Mapki google. Ustawiacie trasę, a następnie szukacie głównej drogi (wojewódzkiej, autostrady) możliwe najbliżej waszego położenia. Jak trafi się stacja benzynowa, to w ogóle jesteście króle. Nim wybierzecie miejsce, sprawdźcie, czy kawałek dalej nie dołącza się do tej drogi inna, równie główna – wtedy trzeba stanąć dalej. Więcej kierowców.

Na miejscu szukacie prostej drogi, możliwie niedaleko za skrzyżowaniem, by samochody nie leciały rozpędzone jak świnie, i zatoczki, w której mogą się zatrzymać. Kartonik z nazwą miejscowości zwykle niepotrzebny, kierowcy przede wszystkim patrzą na nas, nie koślawe literki mazane o piątej rano w hostelu.

Na autostradzie łapać autostopu nie wolno... w teorii. W Kanadzie przez pół kraju ciągnęła się tylko jedna droga, więc nie było wyboru. Samochody się zatrzymują, jeśli mają wystarczająco szerokie pobocze.

Z miastami jest zawsze największy problem: najlepiej wziąć autobus na przedmieścia lub sprawdzić lokalizacje w www.hitchwiki.org.

Warto ubrać się w radosne, jaskrawe kolory, które budzą zaufanie.

Nie łapiemy autostopu po zmierzchu i przed świtem.

Niebezpieczny autostop?

Jeśli kierowca wygląda podejrzanie, nim zdąży się odezwać, pytamy go, dokąd jedzie, i cokolwiek odpowie, mówimy z żalem, że my niestety gdzieś indziej. Nigdy nie wsiadamy do samochodu, którego kierowca wygląda podejrzanie. Zdajcie się na zdrowy rozsądek i intuicję.

Gdzie można jeździć autostopem?

Dobrymi miejscami na autostop są państwa wysoko rozwinięte, typu Kanada czy Nowa Zelandia – ludzie tam są przyjacielscy i rzadko widzą autostopowiczów, więc chętniej się zatrzymają. Jednocześnie będą ci tłumaczyć, że autostop jest niebezpieczny i tak nie wolno.

Świetnie sprawdza się większość Europy, szczególnie Niemcy, Polska, Francja. W tych krajach bezczelnie łatwo o podwózkę. Jako minitrip dla początkujących polecam Bałkany albo Kraje Bałtyckie, przez które przechodzi jedna główna droga, której używają wszyscy. Łatwo w takich miejscach o podwózkę.

Gdzie nie łapiemy stopa?

USA – niestabilność, brak bezpieczeństwa, część stanów zakazuje autostopu

Hiszpania – wielu mieszkańców wierzy, że autostop jest nielegalny i boją się zatrzymywać. Wyjątkiem są Wyspy Kanaryjskie, tam jednak z uwagi na górzystość terenu trzeba się naszukać bezpiecznego miejsca

Ciekawostka: autostop w Polsce jest legalny dopiero od 1957 roku!

Właśnie skończyłam tygodniową wyprawę autostopową po Nowej Zelandii – jeśli chcecie być na bieżąco, koniecznie polajkujcie fanpejdż. W przygotowaniu rozwlekła relacja o wszystkich mordercach, którzy próbowali mnie zamordować na trasie.

Zapraszam!

Niedawno przeprowadzano badania na temat wpływu smutnej muzyki na osoby chorujące na depresję.

Myślicie, że ich przygnębiała? Wręcz przeciwnie, czuły się pocieszone, że ktoś jeszcze na świecie czuje dokładnie to, co oni. Ta świadomość wsparcia sprawia cuda. Nie mam książki, która wywróciłaby mi życie do góry nogami, ale są takie, które wspierały mnie, gdy było mi źle na duszy.

W zeszłym tygodniu zaczęłam listę ośmiu najważniejszych książek mojego życia – dzisiaj pierwsze cztery miejsca.

4. Sylvia Plath – Ariel

Nie czytam poezji, nie lubię poezji, nie znam się na poezji, a mimo to wstawiam tomik wierszy tuż pod samym podium. Brawo, Kamila, dobra robota.

Nie na darmo Sylvia Plath jest nazywana Matką Boską Depresyjnych Nastolatek (przez nikogo oprócz mnie, prawdopodobnie). Plath była prototypem emo w czasach, gdy nikt jeszcze nie słyszał o skośnych grzywkach farbowanych na zielono. Pierwsza Alternatywka i Królowa Samobójców.

Plath przeprowadziła na sobie trzy próby samobójcze (ostatnią, w wieku lat trzydziestu, z sukcesem). W przerwach od umierania pisała o umieraniu (a to niespodzianka), a że dziewczyna była niegłupia – Amerykanka, która dostała się do Cambridge na stypendium – to i jej utwory zwalają z nóg. Spojrzenie Plath na śmierć jest, nawet po tylu latach, nowe, świeże, brutalnie mocne i szczegółowe, trafiające nie tylko do nastoletnich alternatywek, ale też do każdego, komu bywało w życiu ciężko.

A komu z nas nie bywało?

Twórczość Plath, choć zupełnie różnej ode mnie charakterem, jest dla mnie od lat inspiracją. Alternatywna wersja Sylvii została bohaterką w moim opowiadaniu „Artyście śmierć się wybacza”, które ma wyjść w tym roku w magazynie Nowa Fantastyka.

A tutaj możecie rzucić okiem na „Kobietę Łazarz” – polecam, umieranie na oczach nazistów i dramatyczne wracanie do życia zawsze na propsie, a to co ta kobieta wyczynia ze słowami - to przechodzi moje pojęcie.

3. Zabić drozda – Harper Lee

No, to jak już odechce wam się żyć na amen, to trzeba sięgnąć po książkę, która przywraca chęć do życia i wiarę w ludzkość. I tu na scenę wchodzi Atticus Lincoln, pierwszy ojciec literatury, doskonałość zamknięta w ludzkiej formie.

„Zabić drozda” jest jak sznurek koralików, które, choć ładne w pojedynkę, po nawinięciu na nitkę zaczynają naprawdę błyszczeć. Każda scena niesie w sobie przesłanie, a splecione razem tworzą imponujący widok. Lee pokazuje nam brzydki i niesprawiedliwy świat (i choć dotyka przede wszystkim problem rasizmu, to polski czytelnik odczyta tę brzydotę i niesprawiedliwość w swoim własnym kontekście), a następnie daje do ręki instruktaż, jak ze złem tego świata walczyć.

No bo trzeba, wiecie. Trzeba być dobrym, a z takim ojcem jak Atticus wydaje się to nawet proste.

2. Gift of Wings – Mary Rubio

Biografia. Tak, w spisie książek życia umieszczam biografię. Jeśli przy zbiorze wierszy nie przewróciliście oczami, teraz już to zrobicie. Kto normalny umieszcza biografię w spisie ukochanych książek?

Gift of Wings przybyło do mnie z odległych, amerykańskich internetów, zamówione za całe sto złotych (cóż to był za majątek dla szesnastolatki!). Jest to biografia Lucy Maud Montgomery (wiem, wiem, jesteście w szoku – zostańcie ze mną), wysnuta z jej dzienników, opinii znajomych i niszcząca obrazek, jaki wykreowała sama pisarka, której się zdarzało subtelnie naginać prawdę.

Gdy po raz pierwszy usiadłam do jej czytania, rozumiałam tak na oko co drugą stronę. Przy kolejnej lekturze co drugi akapit. Z czasem doszłam do co drugiego zdania, słowa – a w zeszłe wakacje czytałam ją tak samo, jakbym czytała książkę po polsku. To Gift of Wings zawdzięczam progres w nauce angielskiego, który jest miłością mojego życia – bo stało się dla mnie wieloletnią motywacją, by uczyć się jeszcze trochę, trochę więcej.

Gift of Wings zapewniło mi coś jeszcze – motywację do pisania. Niewielu pisarzy odnosi sukces za pierwszym podejściem (choć, co zabawne, w moim spisie pojawia się aż trzech autorów, którzy swoją pierwszą i jedyną książką odnieśli ogromny sukces) (jeślibyście się zastanawiali, to nie uznaję istnienia Idź, postaw wartownika), a dla wielu z nas pisanie jest pasją, która dopiero po latach zaczyna przynosić efekty. Montgomery pisała od dziecka, w czasie nauki wstawała o piątej rano w przeraźliwie zimnym domu, w czasie pracy – skrobała teksty po linijce między odbieraniem telefonów. A jednak jej pierwsza książka ukazała się, gdy kobieta skończyła trzydzieści sześć lat.

Także wiecie, kochani koledzy-pisarze. Do roboty, bo za darmo to tylko wpierdol.

1. Buszujący w zbożu – J. D. Salinger

Mój król i nie mógł być żaden inny.

Ja tę książkę molestowałam tyle razy, że recytuję jej kawałki z pamięci. Po „Buszującego w zbożu” sięgam za każdym razem, gdy buntuję się przeciwko żałosności tego świata, jego niesprawiedliwości, przeciwko podłym ludziom i wszystkiemu temu, na co nie mam wpływu.

Sięgam po nią, gdy rozsadza mnie złość, bo wiem, że Holden zrozumie. Bo on też ma ich wszystkich dość, żałosnych pozerów, zakłamanych dorosłych i swojej bezsilności. A że ja się buntuję tak samo, gdy mam szesnaście lat, dwadzieścia i dwadzieścia pięć, to książka wciąż rezonuje ze mną tak samo. Nie wykluczam, że z czasem będę się buntować trochę mniej, bo podobno na starość konformizm szybciej krąży w żyłach.

No i Salinger napisał tę książkę tak, że zgrzytam zębami z zazdrości za każdym razem, gdy ją czytam. Oj, udała się chłopakowi.

Honorowe wzmianki za najlepsze książki ubiegłego roku dostają Horyzont Małeckiego i Czarne słońce Żulczyka, bo jedną i drugą rozkoszowałam się wręcz nieprzyzwoicie. Nie mogę się już doczekać, aż je trochę zapomnę, by móc po nie sięgnąć ponownie, tym razem bez gnania na łeb na szyję, by dowiedzieć się, co będzie dalej.

A jaka książka zmieniła wasze życie? Czekam na wasze odpowiedzi!

Przygotowania do koronawirusa

Redukcja koronawirusa

Restrykcje i eliminacja koronawirusa

Gdzie jestem i co robię?

Czekałam na cud

Nowozelandzki koniec świata

Co postanowiłam?

Po co jeździć autostopem, gdy bilety tanie?

Jak znaleźć miejsce do łapania autostopu?

Niebezpieczny autostop?

Gdzie można jeździć autostopem?

Gdzie nie łapiemy stopa?

MIKA MODRZYŃSKA

Facebook

POLECAM

Ile można zarobić na zbieraniu kiwi?

Slider

Obserwatorzy

Popularne

NAWIGACJA

ARCHIWUM